Frank Carter en zijn ratelslangen kunnen nog even giftig toehappen als in hun beginjaren, zoveel wordt wel duidelijk na een explosieve avond in een volle Ancienne Belgique met deze punk rockers uit het Britse Hertfordshire. Hij die denkt dat punk rock dood en begraven is heeft het wel duidelijk bij het verkeerde eind. Frank Carter, de gewezen frontman van de legendarische punkrock bands Gallows en Pure Love, is alive and kicking als nooit tevoren. Al zeventien maanden is hij clean verkondigt hij trots en hij ziet er, uitgedost in een modieus maatpak, ook fris, monter en energiek uit. Ook op zijn vijfde album “Dark Rainbow” lijkt hij wel getransformeerd te zijn naar een mildere rocker na zijn schitterende, met een sterk punkrock sausje overgoten albums “Blossom” en “End Of Suffering”, maar het tegendeel blijkt waar. De nieuwe songs passen naadloos in de set, vormen een mooie afwisseling met het stevigere werk uit het verleden en worden live naar een extra dimensie getild door de vurige Rattlesnakes. 

Frank Carter is een gedroomde frontman. Als geen ander weet hij een publiek op te hitsen en aan te sporen en bovendien is hij een echte mister nice guy die zijn fans op handen draagt. Deze relatie is wederzijds en de van top tot teen schitterend getatoeëerde tatoueur laat zich weer van zijn beste kant zien wanneer tot tweemaal toe iemand in het geweld van de moshpit zijn smartphone verliest en hij zelfs het zaallicht laat aansteken om de fan de kans te geven zijn toestel weer te vinden. Mooi gebaar, maar sorry voor eigenaar want dit gebeuren haalde wel tweemaal een beetje de drive uit de bruisende set. 

Frank Carter & The Rattlesnakes zijn natuurlijk naar Brussel afgezakt om hun laatste release “Dark Rainbow” te promoten, een album waar de naar de veertig lentes neigende Carter een melancholisch kantje van hem blootlegt en wat afstapt van de agressieve, recht in je gezicht ontploffende punkrock. Sommige wat teleurgestelde fans van het eerste uur hebben na deze overrompelende avond hun mening toch moeten herzien, want hoewel negen van de elf nieuwe songs uit “Dark Rainbow” gedurfd de set beheersen, rockten Frank Carter en zijn band als vanouds. Een triootje van het nieuwe album met als starter “Can I Take You Home”, gedreven door zware synthesizer, opent de set, waarna het zwoel sexy “American Spirit” de loper mag uitrollen voor de op full distortion gitaren aangedreven rockballade “Self Love” om dan met de explosieve punkrocker voor de eerste keer de hele zaak met een massale moshpit op zijn kop te zetten in “Devil Inside Of Me”. “I Am A Punk Rock Renegade” zingt Carter in “Kitty Sucker”, maar niets blijkt minder waar en traditiegetrouw organiseert hij zijn exclusieve Lady’s Moshpit in “Wild Flowers”, waarop de vrouwtjes gewillig loos gaan. In het stuwende ritme van “Honey” blijken er zelfs desert rock tonen in de set te sluipen en bewijst Carter nog maar eens wat een fantastisch stembereik heeft, om daarna de ziel uit zijn lijf te schreeuwen in de punkrocker “The Drugs”. De slagzin “You don’t take the drugs, the drugs take you” is er eentje om in te kaderen en krijgt als perfecte opvolger “My Town”, dat als punkrock anthem door de hele zaal enthousiast wordt meegebruld. Het naar liefde smekende “Brambles” blijkt een mooie wolf in schapenvacht met zijn trippy zang en zijn loeiharde gitaarexplosies, waarna misleidend vredig fluitende vogeltjes “Superstar” inleiden, dat strompelend op zware percussie en bonkende basnoten leiden naar een refrein dat op scheurende gitaren en een emotioneel zingende Carter ‘s mans nood aan affectie blootleggen. 

Met een droeve noot als afsluiter van de reguliere set in “A Dark Rainbow”, wordt er zelfs een akoestische gitaar boven gehaald en het laat ons enigszins met een vreemd gevoel achter, maar in de uitgebreide bis wordt alles goed gemaakt met de waanzinnig hevige versies van “Crowbar” en "Lullaby", die de zaal doen ontploffen in tollende moshpits waarin alle fans uitzinnig meezingen. Frank Carter is in zijn nopjes als hij ziet dat het publiek aan zijn voeten ligt en excuseert zich wanneer hij bij het driftig bluesy rockend  “I Hate You” grappend aankondigt met “Don’t Take This Personally", waarop hij de ganse AB een kippenvelmoment doet krijgen in een uitzinnige call and response meezing-partij. De single van de nieuwe plaat “Man Of The Hour” mag als brave Britrocker finaal de gordijnen sluiten, maar klinkt live een stuk potigerr met een schitterend meezing refrein dat in de oren blijft hangen.

Het blijft nog steeds een uitbundige belevenis om Frank Carter & The Rattlesnakes op een podium aan het werk te zien en het was een waar genoegen om te ontdekken hoe het grote aanbod van nieuwe songs live een stuk steviger klonken dan op plaat. Ik zou durven zeggen een perfect match van een Frank Carter.2 die voor een publiek nog steeds zijn echte waarde laat boven komen als één van de beste live performers in de muziekscene en hierbij duidelijk niets van zijn pluimen heeft verloren.

Yvo Zels 

Voor meer foto's klik hier of ga naar de Instagram pagina van yvozelsphotography.